تبیین اهمیت سرمایه اجتماعی در سیاستگذاری و برنامهریزی توسعه پایدار در ایران

مروری بر ادبیات «سرمایه اجتماعی» نشان می دهد که هدف اصلی پایه گذاران و صاحبنظران این مفهوم تنبه و توجه دادن دولت مردان، سیاست گذاران و کارگزاران توسعه به این سو بود، که بدون توجه به نقش شبکه ها، تعاملات و مناسباتی که در لایه ها و سطوح پایین جامعه (خارج از حوزه سیاست و تصمیم گیری) جریان دارد و همچنین با بی اهمیت تلقی کردن آن، پیش بردن برنامه های توسعه نه تنها دشوار بلکه با شکست توأم خواهد بود و راه حل دست یابی به توسعه ا یی پایدار و متوازن، ابتناء سیاست ها و برنامه های توسعه به ظرفیت هایی است که ریشۀ فرهنگی داشته و مختص هر زادبومی است؛ به همین دلیل می تواند وفاق اجتماعی، همکاری و مشارکت مردم را در تحقق اهداف سیاست ها و پیش برد برنامه های توسعه تسهیل نموده و پیوند مستحکمی بین دولت و مردم برقرار نماید. در سایه این پیوستگی؛ انسجام و وفاق اجتماعی لازم در باب این که آرمان ها و مصالح کدامند و چگونه می توان بدان ها دست یافت نیز حاصل می شود. مروری بر ارزیابی های صورت گرفته در خصوص سیاست ها و برنامه های توسعه بلندمدت و میان مدت در کشور ما، گویای این حقیقت است که یکی از مهم ترین دلایل ناکامی آن ها، فقدان اجماع و وفاق اجتماعی بر سر اهداف و به تبع آن ضعف سرمایه اجتماعی و ناتوانی در جلب مشارکت عمومی برای تحقق اهداف این برنامه ها و سیاست هاست. در این مقاله نقش و اهمیت سرمایه اجتماعی در سیاست گذاری و برنامه ریزی های کلان توسعه، تبیین شده است.